به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
اگرچه در نظرت آنچه نیست، ظاهر ماست
سیاهجامۀ سوگت لباس فاخر ماست
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
عشق با نامِ شما درصددِ تاختن است
نام تو معنی دل بردن و دل باختن است
تو با حقّی و حق با توست؛ حق پشت و پناه تو
بدیها دور بادا از وجود خیرخواه تو
هميشه بازی دنيا همين نمیماند
بساط غصب در آن سرزمين نمیماند
علی را ذاتِ ایزد میشناسد
اَحد را درکِ احمد میشناسد
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
پا گرفته در دلم، آتشی پنهان شده
بند بندم آتش و سینه آتشدان شده
از لحظۀ پابوس، بهتر، هيچ حالی نيست
شيرينیِ اين لحظهها در هر وصالی نيست
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم