به رگبارِ ستم بستند، در باغِ حرم «دین» را
به خون خویش آغشتند چندین مرغ آمین را
اگر مجال گریزت به خانه هم باشد
برای اینکه نمیرد حیات، میمانی
یاد تو گرفته قلبها را در بر
ماییم و درود بر تو ای پیغمبر
بین غم آسمان و حسرت صحرا
ماه دمیدهست و رود غرق تماشا
عمری به فکر مردمان شهر بودی
اما کسی حالا به فکر مادرت نیست
دیدن یک مرد گاهی کار طوفان میکند
لحظهای تردید چشمت را پشیمان میکند
داشت میگفت خداحافظ و مادر میسوخت
آب میریخت ولی کوچه سراسر میسوخت
به دست شعلههای شمع دادم دامن خود را
مگر ثابت کنم پروانهمسلک بودن خود را
پایان یکیست، پنجرهٔ آسمان یکیست
خورشید بین این همه رنگینکمان یکیست
افزون ز تصور است شیداییِ من
این حال خوش و غم و شکیبایی من
ای چشمههای نور تو روشنگر دلم
ای دست آسمانی تو بر سر دلم