باز جنگی نابرابر در برابر داشتند
دست امّا از سر چادر مگر برداشتند؟
گفتند به من که از سفر میآیی
من منتظرم، بگو اگر میآیی
دوباره روزهای سال شمسی رو به پایان است
ولی خورشید من در پشت ابر تیره پنهان است
سجاد! ای به گوشِ ملائک، دعای تو
شب، خوشهچینِ خلوت تو با خدای تو
هزار حنجره فریاد در گلویش بود
نگاه مضطرب آسمان به سویش بود
پای در ره که نهادید افق تاری بود
شب در اندیشۀ تثبیت سیهکاری بود...
کوچههامان پر از سیاهی بود
شهر را از عزا درآوردند
ای پر سرود با همۀ بیصداییات
با من سخن بگو به زبان خداییات
به سوگ نخلهای بیسرت گیسو پریشانم
شبیه خانههای خستهات در خویش ویرانم
ایرانم! ای از خونِ یاران، لالهزاران!
ای لالهزارِ بی خزان از خونِ یاران!
آیا چه دیدی آن شب، در قتلگاه یاران؟
چشم درشت خونین، ای ماه سوگواران!...
دلم دلم دلم دلم دلم فرو ریخت
قدحقدح شکسته شد، سبوسبو ریخت
دیدیم جهان بیتو به بن بست رسید
هر قطره به موجها که پیوست رسید
تشنهست شبیه ماهی بیدریا
یا آهوی پابسته میان صحرا
شاید که برای تعزیت میآید
تشییع تو را به تسلیت میآید
ای ریخته نسیم تو گلهای یاد را
سرمست کرده نفحهٔ یاد تو باد را
حی علی الفلاح که گل کرده بعثتش
باید نماز بست نمازی به قامتش