نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
باز جاریست خیابان به خیابان این شور
همقدم باز رسیدیم به میدان حضور
ای آنکه عطر در دل گلها گذاشتی
در جان ما محبت خود را گذاشتی
آفتابی شدی و چشمانت
آسمان آسمان درخشیدند
عطر بهار از جانب دالان میآید
دارد صدای خنده از گلدان میآید
در خودم مانده بودم و ناگاه
تا به خود آمدم مُحرّم شد
داغی عمیق بر دل باران گذاشتی
ای آنکه تشنه سر به بیابان گذاشتی
غم کهنۀ در گلویم حسین است
دم و بازدم، های و هویم حسین است
کنار فضّه صمیمانه کار میکردی
به کار کردن خود افتخار میکردی
تشنهٔ عشقیم، آری، تشنه هم سر میدهیم
آبرویی قدر خون خود، به خنجر میدهیم
ای هلالی که تماشای رخت دلخواه است
هله ای ماه! خدای من و تو الله است
در تیررس است، گرچه از ما دور است
این مشت فقط منتظر دستور است
آمدی و دل ما بردی و رفتی ای ماه!
با تو خوش بود سحرهای «بِکَ یا الله»
به میدان میبرم از شوق سربازی، سر خود را
تو هم آماده کن ای عشق! کمکم خنجر خود را
یک ماه جرعه جرعه تو را یاد کردهایم
دل را به اشتیاق تو آباد کردهایم
رسید جمعهٔ آخر سلام قدس شریف
سلام قبلهٔ صبر و قیام، قدس شریف