تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
جز تو ای کشتۀ بیسر که سراپا همه جانی
کیست کز دادن جانی بخرد جان جهانی
پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
پدر! آخر چرا دنیا به ما آسان نمیگیرد؟
غروب غربت ما از چه رو پایان نمیگیرد؟
دلم امشب گدای سامرّاست
از تو غیر از تو را نخواهم خواست
تا حضور تو، دلِ خسته مسافر شده است
توشه برداشته از گریه و زائر شده است
ای که به عشقت اسیر، خیلِ بنیآدماند!
سوختگان غمت، با غم دل خُرّماند
غم کهنۀ در گلویم حسین است
دم و بازدم، های و هویم حسین است
حمد سزاوارِ آن خدای توانا
کآمده حمدش ورای مُدرِک دانا
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
در تیررس است، گرچه از ما دور است
این مشت فقط منتظر دستور است
همپای خطر همسفر زینب بود
همراز نماز سحر زینب بود
قامتت را چو قضا بهر شهادت آراست
با قضا گفت مشیت که: قیامت برخاست...
زندهٔ جاوید کیست؟ کشتهٔ شمشیر دوست
کآب حیات قلوب در دم شمشیر اوست