بهسوی علقمه رفتم که تشنهکام بیایم
وَ سر گذاشته بر دامن امام بیایم
ای دلنگران که چشمهایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
صبوری به پای تو سر میگذارد
غمت داغها بر جگر میگذارد
وقتی سکوت سبز تو تفسیر میشود
چون عطرِ عشق، نام تو تکثیر میشود
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم