امشب شکوه عشق جهانگیر می‌شود
روح لطیف عاطفه تصویر می‌شود
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
با کلامُ اللهِ ناطق هم‌کلام!
ای سکینه! بر کراماتت سلام!
ای قوم به حج آمده در خویش نپایید
از خود به‌درآیید که مهمان خدایید
دل را به نور عشق صفا می‌دهد نماز
جان را به ياد دوست جلا می‌دهد نماز
ای مرهم زخم دل و غم‌خوار پدر!
هم غم‌خور مادری و هم یار پدر
بهار آمد بهار من نیامد
گل آمد گل‌عذار من نیامد
با داغ مادرش غم دختر شروع شد
او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد
ماهی که یادگار ز پنج آفتاب بود
بر چهره‌اش ز عصمت و عفت نقاب بود
ماه مولا شد حدیث طیر را با ما بخوان
در ولایش آشنا و غیر را با ما بخوان
سلام فاطمه، ای جلوۀ شکیبایی
که نور حُسن تو جان می‌دهد به زیبایی
