چنان شیرینی دنیای ما شورانده دنیا را
که از ما وام میگیرند آیین تماشا را
یک گوشه نشسته عقده در دل کردهست
مرداب که سعی خویش زائل کردهست
پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دستبسته، شکسته، زندهبهگور
مرا از حلقۀ غمها رها کن
مرا از بند ماتمها رها کن
ما سینه زدیم بیصدا باریدند
از هرچه که دم زدیم، آنها دیدند
شد به آهنگ عجیبی خاک ما زیر و زبر
خانهها لرزید و لرزیدند دلها بیشتر
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونینجگرهاست
به این آتش برس، هیزم مهیا کن، مهیاتر
گلستانیم ما، در آتش نمرود، زیباتر
به سیل اشک میشوییم راه کارونها را
هنوز از جبهه میآرند تابوت جوانها را
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
شعری به رسم هدیه... سلامی به رسم یاد
روز تولد تو سپردم به دست باد
امشب از داغی دوباره چشم ایران روشن است
یوسفی رفتهست، آری وضع کنعان، روشن است
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
مرگ باید سجده باشد، سجدۀ پیش از قیام
اشهدم را خواندهام ای مرگ زیبا السّلام
ازل برای ابد ملک لایزالش بود
چه فرق میکند آخر، که چند سالش بود