پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش میپرسم چرا بستم؟
پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دستبسته، شکسته، زندهبهگور
ای بحر! ببین خشکی آن لبها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
آنکه با مرگِ خود احیای فضیلت میخواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت میخواست
ای بسته به دستِ تو دل پیر و جوانها
ای آنکه فرا رفتهای از شرح و بیانها
شعری به رسم هدیه... سلامی به رسم یاد
روز تولد تو سپردم به دست باد
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دلها، در اوست