میرود بر لبۀ تیغ قدم بردارد
درد را یکتنه از دوش حرم بردارد
آنجا كه حرف توست دگر حرف من كجاست؟
در وصل جای صحبت از خویشتن كجاست؟
عمریست انتظار تو ای ماه میکشم
در انتظار مهر رخت آه میکشم
صبحی دگر میآید ای شب زندهداران
از قلههای پر غبار روزگاران
به صحرا بنگرم، صحرا تو بینم
به دریا بنگرم، دریا تو بینم
دلا غافل ز سبحانی، چه حاصل؟
مطیع نفس و شیطانی، چه حاصل؟
خدایا! داد از این دل، داد از این دل
که یکدم مو نگشتُم شاد از این دل
ما را دلیست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
برگرد ای توسل شبزندهدارها
پایان بده به گریۀ چشمانتظارها
یکی از همین روزها، ناگهان
تو میآیی از نور، از آسمان
رُخش چه صبح ملیحی، لبش چه آب حیاتی
علی اکبر لیلاست بَه چه شاخه نباتی