در دل بیخبران جز غم عالم غم نیست
در غم عشق تو ما را خبر از عالم نیست
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
عالم همه مبتدا، خبر کرببلاست
انسان، قفس است و بال و پر کرببلاست
عمریست انتظار تو ای ماه میکشم
در انتظار مهر رخت آه میکشم
صبحی دگر میآید ای شب زندهداران
از قلههای پر غبار روزگاران
نی از تو حیات جاودان میخواهم
نی عیش و تَنعُّم جهان میخواهم
خداوندا به ذات کامل خویش
به دریاهای لطف شامل خویش
ای دوای درون خستهدلان
مرهم سینۀ شکستهدلان
ای وجود تو اصل هر موجود
هستی و بودهای و خواهی بود
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
ما را دلیست چون تن لرزان بیدها
ای سرو قد! بیا و بیاور نویدها
یکی از همین روزها، ناگهان
تو میآیی از نور، از آسمان