ای لحظهبهلحظه در تماشای همه
دیروزی و امروزی و فردای همه
ای کاش مرا گلایه از بخت نبود
یک لحظه خیالم از خودم تخت نبود
ای خنجرِ آب دیده، ما تشنۀ کارزاریم
لببسته زخمیم اما در خنده، خونگریه داریم
چه اعجازیست در چشمش که نازلکرده باران را
گلستان میکند لبخندهای او بیابان را
کودکی سوخت در آتش به فغان، هیچ نگفت
مادری ساخت به اندوه نهان، هیچ نگفت
بیسایه مرا آن نور، با خویش کجا میبرد
بیپرسش و بیپاسخ، میرفت و مرا میبرد
تویی پیداتر از پیدا نمییابیم پیدا را
چرا مانند ماهیها نمیبینیم دریا را
دمید گرد و غبار سپاهیان سحر
گرفت قلعۀ شب را طلیعۀ لشکر
ای مشعل دانش از تو روشن
وی باغ صداقت از تو گلشن
بیمرگ سواران شب حادثههایید
خورشیدنگاهید و در آفاق رهایید
چشم همه چشمههای جوشان به خداست
باران، اثر نگاه دهقان به خداست
میداد نسيم سحری بوی تنت را
از باد شنيدم خبر آمدنت را
کاش از جنس جنون، بال و پری بود مرا
مثل سیمرغ از اینجا سفری بود مرا
با نگاه روشنت پلک سحر وا میشود
تا تبسم میکنی خورشید پیدا میشود
با هر نفسم به یاد او افتادم
دنیا همه رفت و او نرفت از یادم
تمام همهمهها غرق در سکوت شدند
خروش گریۀ او شهر را تکان میداد