دلت زخمی دلت آتش‌فشان بود
نگاهت آسمان بود، آسمان بود
در هر مصیبت و محنی فَابکِ لِلحُسَین
در هر عزای دل‌شکنی فَابکِ لِلحُسَین
دارد به دل صلابت کوه شکیب را
از لحظه‌ای که بوسه زده زخم سیب را
قرآن بخوان از روی نیزه دلبرانه
یاسین و الرّحمان بخوان پیغمبرانه
بعد از سه روز جسم عزیزش کفن نداشت
یوسف‌ترین شهید خدا پیرهن نداشت
حس می‌کنم هرشب حضورت را کنارم
وقتی به روی خاک تو سر می‌گذارم
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
ندیدم چون محبت‌های مادر
فدای شأن بی‌همتای مادر
عصمت بخشیده نام او دختر را
زینت بخشیده شأن او همسر را
او جان پیمبر است و جانش مولاست
نور حسن و حسین در او پیداست
نگاهی گرم سوی کودکانش
نگاه دیگری با هم‌زبانش
فقط از شعله و مسمار گفتیم
از آشوب در و دیوار گفتیم
زبان با نام زهرا خو گرفته‌ست
گل یاس آبرو از او گرفته‌ست
با بستن سربند تو آرام شدند
در جادۀ عشق، خوش‌سرانجام شدند
آتش: شده از خجالت روی تو آب
خانه: شده بعد رفتن تو بی‌خواب
اسرار تو در صفات و اسما مخفی‌ست
مانند خدا که آشکارا مخفی‌ست
دلش می‌خواست تا قرآن بخواند
دلش می‌خواست تا دنیا بداند
سجادۀ خویش را که وا می‌کردی
تا آخر شب خدا خدا می‌کردی
از اشک هوای چشم‌ها تر شده است
ابر آمده است و سایه‌گستر شده است
ما در دل خود مهر تو اندوخته‌ایم
با آتش عشق تو بر افروخته‌ایم
دلی سوز صدایت را نفهمید
مسلمانی، خدایت را نفهمید
با سر رسیده‌ای! بگو از پیکری كه نیست
از مصحف ورق‌ورق و پرپری كه نیست
شانه‌های زخمی‌اش را هیچ‌كس باور نداشت
بار غربت را كسی از روی دوشش برنداشت
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
