همنوا بود با چکاچک من
غرّش آسمان و هوهوی باد
آن را که ز دردِ دینش افسونی هست
در یاد حسین، داغ مدفونی هست
عشق تو در تمامی عالم زبانزد است
بیعشق، حال و روز زمین و زمان بد است
میگریم از غمی که فزونتر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
خاکریز شیعه و سنی در این میدان یکیست
خیمهگاه تفرقه با خانهٔ شیطان یکیست
حقیقت مثل خورشید است در یک صبح بارانی
نمیماند به پشت ابرهای تیره زندانی
جاده در پیش بود و بیوقفه
سوی تقدیر خویش میرفتیم
سلمان کیستید؟ مسلمان کیستید؟
با این نگاه، شیعهٔ چشمان کیستید؟
روشن از روی تو آفاق جهان میبينم
عالم از جاذبهات در هيجان میبينم