ای کاش فراغتی فراهم میشد
از وسعت دردهای تو کم میشد
آن روز با لبخند تا خورشید رفتی
امروز با لبخند برگشتی برادر
در وسعت شب سپیدهای آه کشید
خورشید به خون تپیدهای آه کشید
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
تا در حریم امن ولا پا گذاشتهست
پا جای پای حضرت زهرا گذاشتهست
به خون دیده، تر کن آستین را
به یاد آور حدیث راستین را
گویند فقیری به مدینه به دلی زار
آمد به درِ خانۀ عبّاس علمدار
ای بسته به دستِ تو دل پیر و جوانها
ای آنکه فرا رفتهای از شرح و بیانها
گفتم سر آن شانه گذارم سر خود را
پنهان کنم از چشم تو چشم تر خود را
پرنده کوچ نکردهست زیر باران است
اگرچه سنگ ببارد وگرچه طوفان است
فدای حُسن دلانگیز باغبان شده بود
بهار، با همه سرسبزیاش خزان شده بود
جز او بقیع زائر خلوتنشین نداشت
در کوچهباغ مرثیهها خوشهچین نداشت
در دفتر عشق کز سخن سرشار است
هر چند، قصیده و غزل بسیار است