باغ اعتبار یافت ز سیر کمالی‌ات
گل درس می‌گرفت ز اوصاف عالی‌ات
یادم آمد شب بی‌چتر وکلاهی
که به بارانی مرطوب خیابان
هنوز از تو گرم است هنگامه‌ها
بسی آتش افتاده در جامه‌ها
تیر كمتر بزنید از پی صیدِ بالش
چشمِ مرغانِ حرم می‌دود از دنبالش
از چارسو راه مرا بستند
از چارسو چاه است و گمراهی
پر طاووس فتاده‌ست به دست مگسان
کو سلیمان که نگین گیرد از این هیچ‌کسان؟
زمين را می‌کشند از زير پامان مثل بم يک روز
نمی‌بينيم در آيينه خود را صبحدم يک روز
به بام بر شده‌ام از سپیدۀ تو بگویم
اذان به وقت گلوی بریدۀ تو بگویم
بهار، سفرۀ سبزی‌ست از سیادت تو
شب تولّد هستی‌ست یا ولادت تو؟
شب بود و تاریکی طنین انداخت در دشت
سرما خروشی سهمگین انداخت در دشت
منِ شکسته منِ بی‌قرار در اتوبوس
گریستم همهٔ جاده را اتوبان را
نسیمی آشنا از سوی گیسوی تو می‌آید
نفس‌هایم گواهی می‌دهد بوی تو می‌آید
هوا بهاری شوقت، هوا بهاری توست
خروش چلچله لبریز بی‌قراری توست
تو صبحِ روشنی که به خورشید رو کنی
حاشا که شام را خبر از تارِ مو کنی
سبز است باغ نافله از باغبانی‌ات
گل کرد عطر عاطفه با مهربانی‌ات
امشب ز فرط زمزمه غوغاست در تنور
حال و هوای نافله پیداست در تنور
به غیر تو که به تن کرده‌ای تماشا را
ندید چشم کسی ایستاده دریا را
مرثیه مرثیه در شور و تلاطم گفتند
همه ارباب مقاتل به تفاهم گفتند
