چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
هر زمانی که شهیدی به وطن میآید
گل پرپر شده در خاطر من میآید
ای رهنمای گم شدگان اِهْدِنَا الصِّراط
وی نور چشم راهروان اِهْدِنَا الصِّراط
در دل شب خبر از عالم جانم کردند
خبری آمد و از بیخبرانم کردند
عاشقی در بندگیها سربهراهم کرده است
بینیاز از بندگان، لطف الاهم کرده است
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
پرتوی از مهر رویت در جهان انداختی
آتشی در خرمن شوریدگان انداختی
عالمى سوخته از آتش آهِ من و توست
این در سوخته تا حشر گواهِ من و توست
خم ابروی تو محراب رکوع است و سجودم
بیخيال تو نباشد نه قيامم نه قعودم
ز هرچه غير يار اَسْتغفرالله
ز بودِ مستعار استغفرالله
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست