بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
بهار، فرصت سبزی برای دیدار است
بهار، فرصت دیدارهای بسیار است
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بیوفایید شما
هنگام سپیده بود وقتی میرفت
از عشق چه دیده بود وقتی میرفت؟
اول دفتر به نام خالق اکبر
آنکه سِزَد نام او در اولِ دفتر
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
پیچیده در ترنّم هستی، صدای تو
ای راز ناگشودۀ هستی، خدای تو
من در همین شروع غزل، مات ماندهام
حیران سرگذشت نفسهات ماندهام
وادی به وادی میروم دنبال محمل
آهستهتر ای ساربان! دل میبری، دل
ماه است و آفتابیام از مهربانیاش
صد کهکشان فدای دل آسمانیاش
چشمه چشمه تشنگی، زائران! بیاورید
نام آبِ آب را بر زبان بیاورید
ای سلسله در سلسله در سلسله مویت
وی آینه در آینه در آینه رویت
میبینمت به روشنی آفتابها
قرآن شرحه شرحۀ هر شامِ خوابها