باز غم راه نفس بر قلب پیغمبر گرفت
باز از دریای ایمان، آسمان گوهر گرفت
مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
ای حریمت رشک جنّات النّعیم
خطّ تو خطّ صراطالمستقیم
ای آفتاب فاطمه، در شهر ری مقیم
ری طور اهل دل، تو در آن موسی کلیم
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
پیغمبر و زهرا و حیدر یک وجودند
روز ازل تصویر یک آیینه بودند
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
ای دانش و کمال و فضیلت سه بندهات
دشمن گشادهرو، ز گلستان خندهات
بر عفو بیحسابت این نکتهام گواه است
گفتی که یأس از من بالاترین گناه است
با توام ای دشت بیپایان سوار ما چه شد
یکّهتاز جادههای انتظار ما چه شد
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود