پس تو هم مثل همسرت بودی؟!
دستبسته، شکسته، زندهبهگور
سر و پای برهنه میبرند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
بر آستان درِ او، کسی که راهش هست
قبول و منزلت آفتاب و ماهش هست
سرم خزینۀ خوف است و دل سفینۀ بیم
ز کردۀ خود و اندیشۀ عذاب الیم
راه گم کردم، چه باشد گر بهراه آری مرا؟
رحمتی بر من کنی و در پناه آری مرا؟
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
شعری به رسم هدیه... سلامی به رسم یاد
روز تولد تو سپردم به دست باد
با توام ای دشت بیپایان سوار ما چه شد
یکّهتاز جادههای انتظار ما چه شد
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود