رخصت بده از داغ شقایق بنویسم
از بغض گلوگیر دقایق بنویسم
گفت رنجور دلش از اثر فاصلههاست
آن که دلتنگ رسیدن به همه یکدلههاست
چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
ای رهنمای گم شدگان اِهْدِنَا الصِّراط
وی نور چشم راهروان اِهْدِنَا الصِّراط
در دل شب خبر از عالم جانم کردند
خبری آمد و از بیخبرانم کردند
عاشقی در بندگیها سربهراهم کرده است
بینیاز از بندگان، لطف الاهم کرده است
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
پرتوی از مهر رویت در جهان انداختی
آتشی در خرمن شوریدگان انداختی
خم ابروی تو محراب رکوع است و سجودم
بیخيال تو نباشد نه قيامم نه قعودم
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند اماننامه کبوتر نشده
ز هرچه غير يار اَسْتغفرالله
ز بودِ مستعار استغفرالله
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست