گریه بود اولین صدا، آری!
روز اول که چشم وا کردیم
چون کوفه که چهرهای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
هر زمانی که شهیدی به وطن میآید
گل پرپر شده در خاطر من میآید
رفتی و این ماجرا را تا فصل آخر ندیدی
عبّاس من! دیدی امّا مانند خواهر ندیدی
یک کوه رشید دادهام ای مردم!
یک باغ امید دادهام ای مردم!
خوش باد دوباره یادی از جنگ شدهست
دریاچۀ خاطرات خونرنگ شدهست
فکری به حال ماهی در التهاب کن
بابا برای تشنگی من شتاب کن
هرچند، نامِ نیک، فراوان شنیدهایم
نامی، به با شکوهی زینب، ندیدهایم
سوارِ گمشده را از میان راه گرفتی
چه ساده صید خودت را به یک نگاه گرفتی
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست