روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
از سمت مدینه خبر آورد نسیمی
تا مژده دهد آمده مولود عظیمی
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
خبر رسید که در بند، جاودان شدهای
ز هر کرانه گذشتی و بیکران شدهای
خاموش ولی غرق ترنّم بودی
در خلسۀ عاشقانهات گُم بودی
مسافری که همیشه سر سفر دارد
برای همسفران حکم یک پدر دارد