چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
تابید بر زمین
نوری از آسمان
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بیتابت چه دیدند؟
آنجا كه حرف توست دگر حرف من كجاست؟
در وصل جای صحبت از خویشتن كجاست؟
کربلا را میسرود اینبار روی نیزهها
با دو صد ایهام معنیدار، روی نیزهها
بیمار کربلا، به تن از تب، توان نداشت
تاب تن از کجا، که توان بر فغان نداشت
برگرد ای توسل شبزندهدارها
پایان بده به گریۀ چشمانتظارها
جاری استغاثهها ای اشک!
وقت بر گونهها رها شدن است
گفت: ای گروه! هر که ندارد هوای ما
سر گیرد و برون رود از کربلای ما...
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش