اهل ولا چو روی به سوی خدا کنند
اول به جان گمشدۀ خود دعا کنند
خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
غرقۀ شک! غرق باور شو که چندان دیر نیست
در شط باور شناور شو، که چندان دیر نیست
امشب تمام مُلک و مَلک در ترنم است
چون موسم دمیدن خورشید هفتم است
ای به بقیع آمده! هشیار باش
خفته چرا چشم تو؟ بیدار باش
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
اینجا فروغ عشق و صفا موج میزند
نور خدا به صحن و سرا، موج میزند
بهنام او که دل را چارهساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
ما حلقه اگر بر در مقصود زدیم
از بندگی حضرت معبود زدیم
چون وجود مقدس ازلی
شاهد دلربای لم یزلی
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
من به پابوسی تو آمدهام
شهر گلدستههای رنگارنگ
ای کوی تو، کعبۀ خلایق
طالع ز رخ تو، صبح صادق
ای نقطهٔ عطف آفرینش
روح ادب و روان بینش
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید
بلبل چو یاد میکند از آشیانهاش
خون میچکد ز زمزمۀ عاشقانهاش
کسی که دیگر خود خدا هم، نیافریند مثال او را
چو من حقیری کجا تواند، بیان نماید خصال او را
ساز غم گر ترانهای میداشت
آتش دل، زبانهای میداشت