رها شد دست تو، امّا دل تو...
کنار ساحل دریا، دل تو...
ای بهانۀ عزیز!
فرصت دوباره‌ام!
پر کشیده‌ام، چه خوب!
می‌پرم به این‌طرف، به آن طرف
دشت
گام‌های جابر و عطیّه را
تا آسمانت را کمی در بر بگیرد
یک شهر باید عشق را از سر بگیرد
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور می‌کنی
زودتر اگر رسیدی و
آفتاب، پشت ابرهاست
در میانه‌های راه
نه جسارت نمی‌کنم اما
گاه من را خطاب کن بانو
پل، بهانه‌ای معلّق است
تا به اتّفاق هم از آن گذر کنیم
امام عشق را ماه منیری
وفاداران عالم را امیری
دور و بر خود می‌كشی مأنوس‌ها را
اِذن پریدن می‌دهی طاووس‌ها را
