چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
می‌خواستم بیای با گلای انار
برات کوچه‌ها رو چراغون کنم
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
شبیه ذره از خورشید می‌گیرم صفاتم را
و قطره‌قطره از حوض حرم آب حیاتم را
برای از تو سرودن، زبان ما بسته‌ست
که در برابر تو، شعر، دست و پا بسته‌ست
رو به زیبایی او چشم تماشاست بلند
سمت بخشندگی‌اش دست تمناست بلند
بار بربندید آهنگ سفر دارد حسین
نیّت رفتن در آغوش خطر دارد حسین
سلام ای طبیب طبیبان سلام
سلام ای غریب غریبان سلام
بر مزاری نشست و پیدا شد
حس پنهان مادر و فرزند
کربلا را می‌سرود این‌بار روی نیزه‌ها
با دو صد ایهام معنی‌دار، روی نیزه‌ها
برپا شده‌ست در دل من خیمهٔ غمی
جانم! چه نوحه و چه عزا و چه ماتمی!
دور تا دور حوض خانهٔ ما
پوکه‌های گلوله گل داده‌ست
چکیدۀ گل رخسار مصطفی زهراست
عصارۀ نفحات خوش خدا زهراست
جاری استغاثه‌ها ای اشک!
وقت بر گونه‌ها رها شدن است
باز هم آب بهانه شد و یادت کردم
یادت افتادم و با گریه عبادت کردم
سلام ما به حسین و سفیر عطشانش
که در اطاعت جانان، گذشت از جانش
چند روزی‌ست فقط ابر بهاری شب و روز
ابر گریانی و جز اشک نداری شب و روز
