کبود غیبت تو آسمان بارانی‌ست
و کار دیدۀ ما در غمت گل‌افشانی‌ست
تو ای تجلّی عصمت! ظهور خواهی کرد
به جام لاله، شراب طهور خواهی کرد
کجاست جای تو در جملۀ زمان که هنوز...
که پیش‌از‌این؟ که هم‌اکنون؟ که بعد‌از‌آن؟ که هنوز؟
سحر دمیده و بر شیشه می‌زند باران
هوا مسیح‌نفس شد، به مقدم رمضان
وجود، ثانیه ثانیه در تو فانی شد
طلیعۀ غزلی صاحب‌الزمانی شد
چه ابرها که خسیس‌اند و دشت خشکیده‌ست
و قرن‌هاست گلی در زمین نروییده‌ست
اگر به شوق تو این اشتیاق شکل گرفت
چه شد، چگونه، چرا این فراق شکل گرفت؟!...
بیا که خانۀ چشمم شود چراغانی
اگر قدم بگذاری به چشم بارانی
بهار آمد و عطری به هر دیار زدند
به جای‌جای زمین نقشی از بهار زدند
هنوز می‌چکد از چشم‌ها بهانۀ تو
بیا که سر بگذارد جهان به شانۀ تو
صدای بال ملائک ز دور می‌آید
مسافری مگر از شهر نور می‌آید؟
بهارِ آمدنت می‌برد زمستان را
بیا که تازه کنم با تو هر نفس جان را
برای از تو سرودن، زبان ما بسته‌ست
که در برابر تو، شعر، دست و پا بسته‌ست
ز عمق حنجره بر بام شب اذان می‌گفت
حدیث درد زمین را به آسمان می‌گفت
طلوع می‌کند آن آفتاب پنهانی
ز سمت مشرق جغرافیای عرفانی
سلام فلسفۀ چشم‌های بارانی!
سلام آبروی سجده‌های طولانی!
بیا که آینۀ روزگار زنگاری‌ست
بیا که زخمِ‌زبان‌های دوستان، کاری‌ست
و کاش مرد غزل‌خوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
کدام جمعه، دعا مستجاب خواهد شد؟
مسیح عاطفه پا در رکاب خواهد شد
بیا که باغ پر از عطر دلربایی توست
نسیم، چشم به راه گره‌گشایی توست
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
تو یوسفی تو که لبریز بوی پیرهنی
تو یوسفی تو که یاایّها‌العزیز منی
هزار دشمنم ار می‌کنند قصد هلاک
گَرَم تو دوستی از دشمنان ندارم باک
گل و ترانه و لبخند می‌رسد از راه
بهار، سرخوش و خرسند می‌رسد از راه
