بهار و باغ و باران با تو هستند
شکوه و شوق و ایمان با تو هستند
برای ما نگاهت آفتاب است
چراغان کردن دنیا ثواب است
بیا ای دل از اینجا پر بگیریم
ره کاشانۀ دیگر بگیریم
من و دل، شیعۀ دردیم مولا!
بدون تو چه می‌کردیم مولا!
شبیه گل، سرشتی تازه دارم
هوای سرنوشتی تازه دارم
ببین، تاریخ در تکرار مانده‌ست
جهان در حسرت بسیار مانده‌ست
من و آوازۀ برگشتن تو
دلی اندازۀ برگشتن تو
کسی این‌گونه شیدایی نکرده‌ست
شبیه من شکیبایی نکرده‌ست
جهان در حسرت آیینه مانده‌ست
گرفتار غمی دیرینه مانده‌ست
کمی بشتاب، باران تشنه مانده‌ست
دل آیینه‌داران تشنه مانده‌ست
به غیر از یک دل پرپر ندارند
به جز یک مشت خاکستر ندارند
به هر آیینه‌ای، تابندگی را
به هر دل، اشتیاق بندگی را
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
به یک عشق معمایی قسم خورد
به راز یک شکیبایی قسم خورد
دعا کن هر گلی پرپر نمیرد
کسی با چشم‌های تر نمیرد
تن فرزند بهر مادر آمد
اگر او رفت با پا، با سر آمد
گل اشکم شبی وا می‌شد ای کاش
همه دردم مداوا می‌شد ای کاش
بیا با اشک‌های ما وضو کن
جهان را با نگاهی زیر و رو کن
طلوع ناگهان‌ها، زیر آوار
غروب قهرمان‌ها، زیر آوار
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
شروع قصه با برگشتن تو
کجا ما و کجا برگشتن تو
