با چفیه و جلیقه و قرآن شهید شد
یعنی که در میانهٔ میدان شهید شد
می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
بعد از تو روزها شده بی‌رنگ مرتضی
بی‌رنگ، بی‌قرار و بدآهنگ مرتضی
خوش است لالۀ آغاز سررسید شدن
شهید اول صدسالۀ جدید شدن
دیشب میان پنجره‌ها صحبت تو بود
حرف از دل غریب من و غیبت تو بود
آنان که حلق تشنه به خنجر سپرده‌اند
آب حیات از لب شمشیر خورده‌اند
آورده است بوی تو را کاروان به شام
پیچیده عطر واعطشای تو در مشام
این روزها میان شهیدان چه همهمه‌ست
این انقلاب ادامۀ فریاد فاطمه‌ست
چون لالۀ شکفته صفایی عجیب داشت
مثل شکوفه رایحه‌ای دل‌فریب داشت
وقتی که دیدمش،... چه بگویم؟... بدن نداشت
کوچک‌ترین نشانه‌ای از خویشتن نداشت
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
رفتی سبد سبد گل پرپر بیاوری
مرهم برای زخم كبوتر بیاوری
سالی گذشت و باغ دلم برگ و بر نداشت
من ماندم و شبی که هوای سحر نداشت
تو صبحِ روشنی که به خورشید رو کنی
حاشا که شام را خبر از تارِ مو کنی
اینک زمان، زمان غزل‌خوانی من است
بیتی‌ست این دو خط که به پیشانی من است
آن شب که آسمان خدا بی‌ستاره بود
مردی حضور فاجعه را در نظاره بود
پرپر شدید، باغ در این غم عزا گرفت
پرپر شدید و باز دل غنچه‌ها گرفت
