می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...
شهر مدینه، شهر رسول مکرم است
آنجا اگر که جان بِبَری رونما کم است
زینب اگر نبود حدیث وفا نبود
با رمز و راز عشق کسی آشنا نبود
تیغ است و آتش است و هزاران فدایی است
هر جا که نام اوست هوا کربلایی است
از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی
چون او کسی به راه وفا یاوری نکرد
خون جگر نخورد و پیام‌آوری نکرد
گفتیم آسمانی و دیدیم، برتری
گفتیم آفتابی و دیدیم، بهتری
كوی امید و كعبۀ احرار، كربلاست
معراج عشق و مطلع انوار، كربلاست
بوی بهشت می‌وزد از کربلای تو
ای کشته‌ای که جان دو عالم فدای تو
دارد به دل صلابت کوه شکیب را
از لحظه‌ای که بوسه زده زخم سیب را
من زائر نگاه توام از دیار دور
آن ذره‌ام که آمده تا پیشگاه نور
تا باد مرکبی‌ست برای پیام تو
با هر درخت زمزمه‌وار است نام تو
آتشفشان زخم منم، داغ دیده‌ام
خاکسترم، بهار به آتش کشیده‌ام
زینب فرشته بود و پرخویش وا نکرد
این کار را برای رضای خدا نکرد
زخمی شکفته، حنجره‌ای شعله‌ور شده‌ست
داغ قدیمی من از آن تازه‌تر شده‌ست
آنان که مشق اشک مرتب نوشته‌اند
با خط عشق این همه مطلب نوشته‌اند
ای شوق پابرهنه که نامت مسافر است
این تاول است در کف پا یا جواهر است
تو صبحِ روشنی که به خورشید رو کنی
حاشا که شام را خبر از تارِ مو کنی
اینک زمان، زمان غزل‌خوانی من است
بیتی‌ست این دو خط که به پیشانی من است
ای آن‌که نیست غیر خدا خون‌بهای تو!
خونِ سرشکستهٔ من رونمای تو
این روزها پر از تبِ مولا کجایی‌ام
اما هنوز کوفه‌ای از بی‌وفایی‌ام
سبز است باغ نافله از باغبانی‌ات
گل کرد عطر عاطفه با مهربانی‌ات
