با گریه نوشت... با چه حالی می‌رفت
آن توبه‌سرشت... با چه حالی می‌رفت
می‌خواستم بیای با گلای انار
برات کوچه‌ها رو چراغون کنم
دوباره زلف تو افتاد دست شانۀ من
طنین نام تو شد شعر عاشقانۀ من
گفتند به من که از سفر می‌آیی
من منتظرم، بگو اگر می‌آیی
آیینه بود و عاقبت او به خیر شد
دل را سپرد دست حسین و «زهیر» شد
زیبایی چشمه‌سار در چشمش بود
دلتنگی و انتظار در چشمش بود
شوریده‌‌سری مسافری دلخسته
مانند نماز خود، شکسته بسته...
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
سالی گذشت، باز نیامد وَ عید شد
گیسوی مادر از غم بابا سپید شد
آه ای شهر دوست‌داشتنی
کوچه پس کوچه‌های عطرآگین
تشنه‌ست شبیه ماهی بی‌دریا
یا آهوی پابسته میان صحرا
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
این چندمین نامه‌ست بابا می‌نویسم؟
هر چند یادت نیست امّا می‌نویسم
یک دختر و آرزوی لبخند که نیست
یک مرد پر از کوه دماوند که نیست
زهیر باش دلم! تا به کربلا برسی
به کاروان شهیدان نینوا برسی
تا کی دل من چشم به در داشته باشد؟
ای کاش کسی از تو خبر داشته باشد
