دشمن که به حنجر تو خنجر بگذاشت
خاموش، طنین نای تو می‌پنداشت
نشسته سایه‌ای از آفتاب بر رویش
به روی شانهٔ طوفان رهاست گیسویش
حمله‌های موج دیدم، لشکرت آمد به یادم
کشتی صدپاره دیدم، پیکرت آمد به یادم
به خون غلتید جانی تشنه تا جانان ما باشد
که داغش تا قیامت آتشی در جان ما باشد
الهی بهر قربانی به درگاهت سر آوردم
نه تنها سر، برایت بلکه از سر بهتر آوردم
آن‌سو نگران، نگاه پیغمبر بود
خورشید، رسول آه پیغمبر بود
لب‌تشنه‌ای و یادِ لب خشک اصغری
آن داغ دیگری‌ست و این داغ دیگری
به میدان می‌برم از شوق سربازی، سر خود را
تو هم آماده کن ای عشق! کم‌کم خنجر خود را
باز این چه شورش است، مگر محشر آمده
خورشید سر برهنه به صحرا در آمده
آن سو، همه برق نیزه و جوشن بود
این سو، دلی از فروغ حق روشن بود
دلی که الفت دیرینه با بلا دارد
همیشه دست در آغوشِ اِبتلا دارد
معشوق علی‌اکبری می‌طلبد
گاهی بدن و گاه سری می‌طلبد
کس به‌غیر از تو نخواهم چه‌بخواهی چه‌نخواهی
باز کن در که جز این خانه مرا نیست پناهی
ای آنکه دوای دردمندان دانی
راز دل زار مستمندان دانی
ای سرّ تو در سینۀ هر محرم راز
پیوسته درِ رحمت تو بر همه باز
خدایا دلی ده حقیقت‌شناس
زبانی سزاوار حمد و سپاس
این قلبِ به خون تپیده را دریابید
این جانِ به لب رسیده را دریابید
آغاز سخن به نام حق باید کرد
هم پیروی از مرام حق باید کرد
ای نام تو شَهد سخنم یا الله
آرام دل و جان و تنم یا الله
روزه‌هایم اگرچه معیوب است
رمضان است و حال من خوب است
بی‌تو ای جانِ جهان، جان و جهان را چه کنم؟
خود جهان می‌گذرد، ماندن جان را چه کنم؟
