ای بال و پر و پهنه و پرواز حسین
ای خون خدا خون سرافراز حسین
پیوسته نماز در قیام است حسین
هفتاد و دو حج ناتمام است حسین
از روى حسین تا نقاب افکندند
در عالم عشق، انقلاب افکندند
من در بر کشتی نجات آمده‌ام
در ساحل چشمۀ حیات آمده‌ام
تیغ از تو طراوت جوانی می‌خواست
خاک از تو شکوه آسمانی می‌خواست
ای آن‌که حدیث تو شنفتن دارد
گل با رخ خوب تو شکفتن دارد
خوشوقت کسی که جز وفا کارش نیست
پابندِ ستم، جانِ سبک‌بارش نیست
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهنده‌ای گواهت باشد
با کعبه وداع آخرین بود و حسین
چون اهل حرم، کعبه غمین بود و حسین
یکباره میان راه پایش لرزید
مبهوت شد، از بغض صدایش لرزید
آواز حزین باد، پیغمبر کیست؟
خورشید، چنین سرخ، روایتگر کیست؟
بوده‌ست پذیرای غمت آغوشم
از نام تو سرشار، لبالب، گوشم
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
خورشید به قدر غم تو سوزان نیست
این قصّۀ جان‌گداز را پایان نیست
آیینۀ وحی و آیت بیداری‌ست
کارش همه دلنوازی و دلداری‌ست
گیرم که بمانیم بر آن پیمان هم
گیرم برویم تشنه در میدان هم
دریای عطش، لبان پر گوهر تو
گل‌زخم هزار خنجر و حنجر تو
با ذکر حسین بن علی غوغا شد
درهای حرم با صلواتی وا شد
«والفجر»: سر حسین یک روز به نی...
«والعصر»: نمی‌رسند این قوم به ری...
تا نام تو را دلم ترنّم کرده‌ست
با یاد تو، چون غنچه تبسّم کرده‌ست
کس چون تو طریق پاکبازی نگرفت
با زخم نشان سرفرازی نگرفت
فرمود حسین: جلوۀ لم یزلی
سالار شهیدِ شاهدان ازلی
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
هفتاد و دو آیه تابناک افتاده‌ست
هفتاد و دو لاله سینه‌چاک افتاده‌ست
در عشق، رواست جان‌نثاری کردن
حق را باید، همیشه یاری کردن
