تو مثل کوی بنبستی، دل من!
تهیدستی، تهیدستی، دل من!
با اینکه دم از خطبه و تفسیر زدی
در لشکر ابن سعد شمشیر زدی
در عصر نقابهای رنگی
در دورۀ خندههای بیرنگ
ای نفس! تو را نمازِ خجلتباریست
هر رکعت تو، منت بیمقداریست
میرسد پروانهوار آتشبهجانِ دیگری
این هم ابراهیمِ دیگر در زمانِ دیگری!
با خزان آرزو حشر بهارم کردهاند
از شکست رنگ، چون صبح آشکارم کردهاند
ای در دلم محبت تو! هست و نیستم!
هستی تویی بدون تو من هیچ نیستم
جز ردّ قدمهای تو اینجا اثری نیست
این قلّه که جولانگه هر رهگذری نیست
باید به دنبال صدایی در خودم باشم
در جستجوی کربلایی در خودم باشم
گمان بردی نوای نای و بانگ تار و چنگ است این
تو در خواب و خیال بزمی و... شیپور جنگ است این
بگذار و بگذر این همه گفت و شنود را
کی میکنیم ریشهٔ آل سعود را؟
وضو گرفتهام از بهت ماجرا بنویسم
قلم به خون زدهام تا كه از منا بنویسم
با شمایم ای شمایان بشکهٔ دشداشهپوش
با وقاحت روی فرش نفت و خون میایستید
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم