نشستم پیش او از خاک و از باران برایم گفت
خدا را یاد کرد، از خلقت انسان برایم گفت
میان شعله می‌سوزد مگر باران؟ نمی‌سوزد
اگرچه «جسم» هم آتش بگیرد، «جان» نمی‌سوزد
دوباره فتنه شد و مردم امتحان دادند
و باز درس بزرگی به دشمنان دادند
خفته‌ست آیا غیرت این بوم و بر؟ نه
افتاده است از دست ما تیغ و سپر؟ نه
نبی به تارک ما تاج افتخار گذاشت
برای امت خود فخر و اقتدار گذاشت
امتحان کردند مرد امتحان پس‌داده را
مرد بی‌همتای موشک‌های فوق‌العاده را
آن‌قدر حاضری که کسی از تو دور نیست
هرچند دیده، قابل درک حضور نیست
بایست، کوه صلابت میان دوران‌ها!
نترس، سرو رشید از خروش طوفان‌ها!
ای پر سرود با همۀ بی‌صدایی‌ات
با من سخن بگو به زبان خدایی‌ات
سلام بر تو کتاب ای که آفتاب تویی
گران‌ترین و گرامی‌ترین کتاب تویی
یک پنجره، گلدانِ فراموش شده
یک خاطره، انسانِ فراموش شده
این روزها چقدر شبیه ابوذرند
با سال‌های غربت مولا برادرند
گمان بردی نوای نای و بانگ تار و چنگ است این
تو در خواب و خیال بزمی و... شیپور جنگ است این
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دل‌ها، در اوست
فتنه شاید روزگاری اهل ایمان بوده باشد
آه این ابلیس شاید روزی انسان بوده باشد
عمری‌ست بی‌قرار، به سر می‌بریم ما
بر این قرار تا نفس آخریم ما
بال پرواز گشایید که پرها باقی‌ست
بعد از این، باز سفر، باز سفرها باقی‌ست
در ماه خدا که فصل ایمان باشد
باید دل عاشقان، گل‌افشان باشد
