غزل | شعر هیأت

چنان به چلّه نشستیم سوگ صحرا را
که جز به گریه ندیدند دیدۀ ما را

غلامرضا شکوهی

سرمه در چشم غزل

غزل

کشیدی بر سر و رویم خودت دست عنایت را
کشاندی سمت خود، دادی به من پای لیاقت را

جعفر عباسی

سرانجام

غزل

می‌روی دریا دل من! دست خالی برنگردی
از میان دردها با بی‌خیالی برنگردی

حسن زرنقی

غزل

کجاست جای تو در جملۀ زمان که هنوز...
که پیش‌از‌این؟ که هم‌اکنون؟ که بعد‌از‌آن؟ که هنوز؟

محمدسعید میرزایی

غزل هزاره دیگر

غزل

می‌نویسند جهان چهرۀ شادابی داشت
هر زمان محضر او قصد شرفیابی داشت

علی گلی حسین‌آبادی

غزل

با زخم‌های تازه گل انداخت پیکرش
تسلیم شد قضا و قدر در برابرش

علی گلی حسین‌آبادی

غزل

رنگ سیاه و سرخِ تو را دارند
این‌روزها تمام خیابان‌ها

وحیده افضلی

غزل

تو را کشتند آن‌ها که کلامت را نفهمیدند
خودت سیرابشان کردی مرامت را نفهمیدند

علی مردی‌پور

غزل

داغ تو در سراچۀ قلبم چه می‌کند؟
در این فضای کم غم عالم چه می‌کند؟

هادی جانفدا

غزل

مشعلی در دست آمد راه را پیدا کند
قطره می‌آمد که خود را بخشی از دریا کند

علی گلی حسین‌آبادی

غزل

آه ای مدینه، شهر رسول امین سلام
مادر سلام، عطر گل یاسمین سلام

نغمه مستشارنظامی

غزل

می‌گوید از شکستن سرو تناورش
این شیرزن که مثل پدر، مثل مادرش...

نغمه مستشارنظامی

۱۴۲۰ سال پس از تو

غزل