غزل | شعر هیأت

ای دل سوختگان شمع عزای حرمت
اشک ما وقف تو و کرب‌وبلای حرمت

سیدرضا مؤید

دیوان مؤید (جلد۲)

غزل

بی تو می‌ماند فقط رنج عبادت‌هایشان
بی‌اطاعت از تو بیهوده‌ست طاعت‌هایشان

جعفر عباسی

سرانجام

غزل

سیاست داشت، اما مثل حیدر بود در میدان
که تیغ تیز میدان می‌دهد سَیّاس را برهان

سعید تاج‌محمدی

غزل

آسمان را پهن می‌کردی به هنگام نماز
تا که باشد کهکشان با خاک پایت هم‌تراز

علی گلی حسین‌آبادی

غزل

زخم‌هایی که به تشییع تنت آمده‌اند
همچو گلبوسه به دشت کفنت آمده‌اند

فائزه زرافشان

آشیان آسمان

غزل

شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه

محمدرضا وحیدزاده

پیشواز

غزل

پس رهسپار جادۀ بیت‎الحرام شد
شصت‎وسه سال فرصت دنیا تمام شد

حسن صنوبری

غزل

فلک امشب نشان داده‌ست روی دیگر خود را
که پس می‌گیرد از خلق جهان، پیغمبر خود را

محمدحسین ملکیان

تفسیر آه

غزل

مدینه ماه تو آمادۀ سفر شده است
نشان کوچ، در آیینه جلوه‌گر شده است

محمدجواد غفورزاده

غروب منظومۀ عشق

غزل

جز تو ای کشتۀ بی‌سر که سرا‌پا همه جانی
کیست کز دادن جانی بخرد جان جهانی

فؤاد کرمانی

شمع جمع

غزل

بادها هم پیاده آمده‌اند که ببوسند خاک پایت را
آسمان هدیه می‌دهد به زمین، عطر آن پرچم رهایت را

فائزه زرافشان

آشیان آسمان

غزل

اراده کن که جهانی به شوق راه بیفتد
به سینۀ همه، آن شور دل‌بخواه بیفتد

فاطمه عارف‌نژاد

موکب کلمات

غزل