شگفتا راه عشق است این، که مرد جاده می‌خواهد
حریفی پاک‌باز و امتحان پس‌داده می‌خواهد
از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی
پای زخم آلود من! طاقت بیاور می‌رسی
صبح فردا محضر ارباب بی‌سر می‌رسی
ما به سوی چشمه از این خشک‌سالی می‌رویم
با گلوی تشنه و با مشک خالی می‌رویم
آن‌جا که دلتنگی برای شهر بی‌معناست
جایی شبیه آستان گنبد خضراست
ای حضرت خورشید بلاگردانت
ای ماه و ستاره عاشق و حیرانت
همه از هر کجا باشند از این راه می‌آیند
به سویت ای امین‌الله خلق‌الله می‌آیند
شنیده بود که این‌بار باز دعوت نیست
کشید از ته دل آه و گفت: قسمت نیست
شوریده‌‌سری مسافری دلخسته
مانند نماز خود، شکسته بسته...
ای تشنه به سرچشمۀ احساس بیا
با دامنی از شقایق و یاس بیا
یادم آمد شب بی‌چتر وکلاهی
که به بارانی مرطوب خیابان
پر کشیده‌ام، چه خوب!
می‌پرم به این‌طرف، به آن طرف
بر شاهراه آسمان پا می‌گذارم
این کفش‌ها دیگر نمی‌آید به کارم
این صحن که بین‌الحرمین عتبات است
در اصل، همان عرشۀ کشتی نجات است
در سرم پیچیده باری، های و هوی کربلا
می‌روم وادی به وادی رو به سوی کربلا
چشمه چشمه تشنگی، زائران! بیاورید
نام آبِ آب را بر زبان بیاورید
در بند اسارت تو می‌آید آب
دارد به عمارت تو می‌آید آب
آه ای شهر دوست‌داشتنی
کوچه پس کوچه‌های عطرآگین
با ذکر حسین بن علی غوغا شد
درهای حرم با صلواتی وا شد
ای نسیم صبحدم که از کنار ما عبور می‌کنی
زودتر اگر رسیدی و
منِ شکسته منِ بی‌قرار در اتوبوس
گریستم همهٔ جاده را اتوبان را
هوا پر شد از عطر نام حسین
به قربان عطر پراکنده‌اش
این محبّت آسمانی است یا زمینی است؟
این کشش فقط خیالی است یا یقینی است؟
