ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
خورشید! بتاب و برکاتی بفرست
ای ابر! ببار آب حیاتی بفرست
با ظلم بجنگ، حرف مظلوم این است
راهی که حسین کرده معلوم این است
خواهرش بر سینه و بر سر زنان
رفت تا گیرد برادر را عنان
موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
هر کس به سایۀ تو دو رکعت نماز کرد
با یک قنوت هر چه گره داشت، باز کرد
از کوی تو ای قبلۀ عالم! نرویم
با دست تهی و دل پُر غم نرویم
به باران فکر کن... باران نیاز این بیابان است
ترکهای لب این جاده از قحطی باران است
در راه تو مَردُمَت همه پر جَنَماند
در مکتب عشق یکبهیک همقسماند
هرگز نه معطل پر پروازند
نه چشم به راه فرصت اعجازند
گل بر من و جوانى من گریه مىکند
بلبل به همزبانى من گریه مىکند
نه از لباس کهنهات نه از سرت شناختم
تو را به بوی آشنای مادرت شناختم