باید که برای تو سرِ دار بمیرم
یکباره به پایت صد و ده بار بمیرم
از «من» که در آینهست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهرهام، تارم کن
با دشمن خویش روبهرو بود آن روز
با گرمی خون غرق وضو بود آن روز
آمادهاند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی
از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی
آه است به روی لب عالم، آه است
هنگام وداع سخت مهر و ماه است
مگر اندوه شبهای علی را چاه میفهمد؟
کجا درد دل آیینهها را آه میفهمد؟
برگشتنت حتمیست! آری! رأس ساعت
هرچند یک شب مانده باشد تا قیامت
شهر من قم نیست، اما در حریمش زندهام
در هوای حقحق هر یاکریمش زندهام
لالۀ سرخی و از خون خودت، تر شدهای
بیسبب نیست که اینگونه معطر شدهای
هر زمانی که شهیدی به وطن میآید
گل پرپر شده در خاطر من میآید
و کاش مرد غزلخوان شهر برگردد
به زیر بارش باران شهر برگردد
مرا سوزاند آخر، سوز آهی
که برمیخواست از هُرم گناهی
تا در حریم امن ولا پا گذاشتهست
پا جای پای حضرت زهرا گذاشتهست
این چندمین نامهست بابا مینویسم؟
هر چند یادت نیست امّا مینویسم
دست مرا گرفت شبیه برادری
گفتم سلام، گفت سلام معطری