من شعر خوبی گفتم امّا او
از شعر من یک شعر بهتر گفت
ابرهای سیاه میگریند
باز باران و باز هم باران
ای عزّت را گرفته بی سر بر دوش
وی تنگ گرفته عشق را در آغوش
هنوز مانده بفهمیم اینکه کیست علی
برای عشق و عدالت غریب زیست علی
سلام روح بلندِ گذشته از کم دنیا!
تو ای مسافر بدرود گفته با غم دنیا
بهار و باغ و باران با تو هستند
شکوه و شوق و ایمان با تو هستند
داغ تو اگرچه روز را شام کند
دشمن را زهر مرگ در کام کند
هستی ندیده است به خود ماتم اینچنین
کی سایهای شد از سر عالم کم اینچنین؟
برای لحظۀ موعود بیقرار نبودم
چنانکه باید و شاید در انتظار نبودم
دلش میخواست تا قرآن بخواند
دلش میخواست تا دنیا بداند
دلم شور میزد مبادا نیایی
مگر شب سحر میشود تا نیایی