تماشا کن تکان شانهها را
حکایت کن غم پروانهها را
من شعر خوبی گفتم امّا او
از شعر من یک شعر بهتر گفت
ابرهای سیاه میگریند
باز باران و باز هم باران
ای عزّت را گرفته بی سر بر دوش
وی تنگ گرفته عشق را در آغوش
هنوز مانده بفهمیم اینکه کیست علی
برای عشق و عدالت غریب زیست علی
وقتی کسی حال دلش از جنس باران است
هرجای دنیا هم که باشد فکر گلدان است
آوای نسیم و باد و باران
آهنگ قشنگ آبشاران
داغ تو اگرچه روز را شام کند
دشمن را زهر مرگ در کام کند
کاش تا لحظۀ مردن به دلم غم باشد
محفل اشک برای تو فراهم باشد
در محضر عشق امتحان میدادی
گویی که به خاک، آسمان میدادی
به نام آنکه مستغنیست بالذّات
«بَدیعُ الاَرض» و «خلّاقُ السماوات»
در سینه اگرچه التهابی داری
برخیز برو! که بخت نابی داری
پایان مسیرِ او پر از آغاز است
با بال و پرِ شکسته در پرواز است
آنقدر بخشیدی که دستانت
بخشندگی را هم هوایی کرد
دلم شور میزد مبادا نیایی
مگر شب سحر میشود تا نیایی