چون گنج، نهان کن غم پنهانی خویش
منما به کسی بی سر و سامانی خویش
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بیکران دارد
چشم دل باز کن که جان بینی
آنچه نادیدنیست آن بینی
روی اجاق، قوری شبنم گذاشتم
دمنوش خاطرات تو را دم گذاشتم
قریه در قریه پریشان شده عطر خبرش
نافۀ چادر گلدار تو با مُشک تَرَش
آتشفشان زخم منم، داغ دیدهام
خاکسترم، بهار به آتش کشیدهام
از «الف» اول امام از بعد پیغمبر علیست
آمر امر الهی شاه دینپرور علیست
این شنیدم که چو آید به فغان طفل یتیم
افتد از نالۀ او زلزله بر عرش عظیم
ما را نترسانید از طوفان
ما گردباد آسمان گردیم
عمریست که دمبهدم علی میگویم
در حال نشاط و غم علی میگویم