امشب که نرگسها اسیر دست پاییزند
کوکب به کوکب در عزایت اشک میریزند
از «من» که در آینهست بیزارم کن
شبنم بنشان به چهرهام، تارم کن
تیغ است و آتش است و هزاران فدایی است
هر جا که نام اوست هوا کربلایی است
با دشمن خویش روبهرو بود آن روز
با گرمی خون غرق وضو بود آن روز
آه است به روی لب عالم، آه است
هنگام وداع سخت مهر و ماه است
تابید بر زمین
نوری از آسمان
برگشتنت حتمیست! آری! رأس ساعت
هرچند یک شب مانده باشد تا قیامت
تبت پایین میآید سرفههایت خوب خواهد شد
دوباره شهر من حال و هوایت خوب خواهد شد
از بستر بیماری خود پا شدنی نیست
بی لطف شما، شهر مداوا شدنی نیست
یکی اینسان، یکی اینگونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
آیینه، اشکِ کودکان؛ قرآن، علیاصغر
ای مشک! در سینه نمیگنجد دلم دیگر
ای خالق راز و نیاز عاشقانه
در پیشگاه عشق مخلوقی یگانه
به قرآنی که داری در میان سینهات سوگند
که هرگز از تو و از خاندانت دل نخواهم کند
کسی به باغچه بعد از تو آب خواهد داد؟
به روزهای جهان، آفتاب خواهد داد؟
شبیه کوه پابرجایم و چون رود سیّالم
به سویت میدوم با کودکانی که به دنبالم
گودال قتلگاه است، یا این که باغ سیب است؟
این بوی آشنایی از تربت حبیب است
دریای سر نهاده به دامان چاه اوست
مردی که با سکوت خودش غرق گفتگوست
مرا سوزاند آخر، سوز آهی
که برمیخواست از هُرم گناهی
اعماق آیههای یقین را شکافته
نور است و آسمان برین را شکافته
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
محکوم شد زمین به پیمبر نداشتن
مجبور شد به سورۀ کوثر نداشتن
در شهر مرا غیر شما کار و کسی نیست
فریاد اگر هم بکشم دادرسی نیست
رد میکنی شاید پس از زنگ دبستان
طفل کلاس اولی را از خیابان
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم