هله! ای باد که از سامره راهی شدهای
از همان شهر پر از خاطره راهی شدهای
داغ تو در سراچۀ قلبم چه میکند؟
در این فضای کم غم عالم چه میکند؟
ای کاش غیر غصۀ تو غم نداشتیم
ماهی به غیر ماه محرم نداشتیم
آهن شدهایم و دلمان سنگ شده
دلسنگی ما بی تو هماهنگ شده
قلم چو کوه دماوند سخت و سنگینبار
ورق کبوتر آتش گرفتهای تبدار
بر درگهِ خلق، بندگی ما را کُشت
هر سو پیِ نان دوَندگی، ما را کُشت
توفیق اگر دلیل راهت باشد
یا پند دهندهای گواهت باشد
تا آمدی کمی بنشینی کنارمان
تقدیر اشاره کرد به کم بودن زمان
پدر! آخر چرا دنیا به ما آسان نمیگیرد؟
غروب غربت ما از چه رو پایان نمیگیرد؟
باید به همان سال دهم برگردیم
با بیعت در غدیر خم برگردیم
حشمت از سلطان و راحت از فقیر بینواست
چتر از طاووس، لیک اوج سعادت از هُماست
حوادث: آتش و، ما: خار و، غم: دود و، سرا: بیدر
از آن روزم سیه، دل تیره، لب خشک است و مژگان تر
هم تو هستی مقابل چشمم
هم غمت کرده دل به دل منزل
اگر عاصی، اگر مجرم، اگر بیدین، اگر مستم
به محشر کی گذارد دامن عفوت تهی دستم؟
مژده باد ای دل که اینک میرسد ماه صیام
دارد از حق بهر امّید گنهکاران پیام
ای نام دلگشای تو عنوان کارها
خاک در تو، آب رخِ اعتبارها
تو را اینگونه مینامند مولای تلاطمها
و نامت غرش آبی آوای تلاطمها
با خلق اگرچه زندگی شیرین است
ای دوست! طریق سربلندی این است
وقتی پدرت حضرت حیدر شده باشد
باید که تو را فاطمه مادر شده باشد
بگو که یکشبه مردی شدی برای خودت
و ایستادهای امروز روی پای خودت
مگذار اسیر اشک و آهت باشیم
در حسرت یک گوشه نگاهت باشیم
در بادیه، گام تا خداوند بزن
خود را به رضای دوست، پیوند بزن
جایی که کوه خضر به زحمت بایستد
شاعر چگونه پیش تو راحت بایستد
از دوست اگر دوست تمنا نکنی
این پنجره را به روی خود وانکنی