ای شهید بیگناه
ای شهید مشهد چراغ
شنیدم از لب باد صبا حسین حسین
نوای ما، دم ما، شور ما، حسین حسین
حسود حُسن تو برگ گل است، شبنم هم
اسیر عصمت تو آسیهست، مریم هم
به روز مرگ چو تابوت من روان باشد
گمان مبر که مرا دردِ این جهان باشد
صدای بال ملائک ز دور میآید
مسافری مگر از شهر نور میآید؟
عمریست گفتهایم به عشق تو یا علی:
«یا مَظهرَ العَجائِبُ یا مرتضی علی»
کودکی سوخت در آتش به فغان، هیچ نگفت
مادری ساخت به اندوه نهان، هیچ نگفت
آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟
فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟
ای خدا این وصل را هجران مکن
سرخوشان وصل را نالان مکن...
ای خفته شب تیره هنگام دعا آمد
وی نفس جفا پیشه هنگام وفا آمد
رسیدم دوباره به درگاه شاهی
چه شاهی که دارد ز شاهان سپاهی...
شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
بیا که عزم به رفتن کنیم اگر مَردیم
بیا دوباره به شبهای کوفه برگردیم
روزها فكر من این است و همه شب سخنم
كه چرا غافل از احوال دل خویشتنم
شراره میکشدم آتش از قلم در دست
بگو چگونه توان برد سوی دفتر دست؟