ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
ناگهان در یک سحر ایمان خود را یافتم
جان سپردم آن‌قدر، تا جان خود را یافتم
آهسته می‌آید صدا: انگشترم آنجاست!
این هم کمی از چفیه‌ام... بال و پرم آنجاست
«بشنو از نی چون حکایت می‌کند»
شیعه را در خون روایت می‌کند
این روزها چقدر شبیه ابوذرند
با سال‌های غربت مولا برادرند
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
دلم می‌خواست عطر یاس باشم
کنار قاسم و عباس باشم
هشدار! گمان بی‌نیازی نکنیم
با رنگ و درنگ، چهره‌سازی نکنیم
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
بى‌سر و سامان توام يا حسين
دست به دامان توام يا حسين
