کربلا
شهر قصههای دور نیست
سحر در حسرت دیدار تو چون ماه خواهد رفت
غروب جمعهای در ازدحام آه خواهد رفت
هر نسیمی خسته از کویت خبر میآورد
چشم تر میآورد، خونِ جگر میآورد
همسنگر دردهای مردم بودی
چون سایه در آفتابشان گم بودی
در قاب عکست میتواند جان بگیرد
این عشق پابرجاست تا تاوان بگیرد
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لالهها دیده ولیکن همه پرپر دیده
بهارِ آمدنت میبرد زمستان را
بیا که تازه کنم با تو هر نفس جان را
برخیز سحر ناله و آهی میکن
استغفاری ز هر گناهی میکن
تا نیست نگردی، رهِ هستت ندهند
این مرتبه با همتِ پستت ندهند
حاجی به طواف کعبه اندر تک و پوست
وَز سعی و طواف هرچه کردهست، نکوست
نشاط انگیز نامت مینوازد روح عطشان را
تو مثل چشمهای! نوشیده و جوشیده انسان را
گاهی دلم به یاد خدا هست و گاه نیست
اقرار میکنم که دلم سر به راه نیست
خود را به خدا همیشه دلگرم کنیم
یعنی دلِ سنگ خویش را نرم کنیم
آرامش موّاج دریا چشمهایش
دور از تعلقهای دنیا چشمهایش
فرمود که صادقانه در هر نَفَسی
باید به حساب کارهایت برسی
تا عقل چراغ راهِ هر انسان است
اندیشهوری نشانۀ ایمان است
آیینۀ عشق با تو دمساز شود
یعنی که دری به روی تو باز شود
نور فلک از جبین تابندۀ اوست
سرداریِ کائنات زیبندۀ اوست
چرا و چرا و چرا میکشند؟
«به جرم صدا» بیصدا میکشند
چقدر مانده به دریا، به آستان حسین
پر از طراوت عشق است آسمان حسین
هر کس نتواند که به ما سر بزند
در غربت آسمان ما پر بزند
الهی الهی، به حقّ پیمبر
الهی الهی، به ساقی کوثر