باید که برای تو سرِ دار بمیرم
یک‌باره به پایت صد و ده بار بمیرم
آماده‌اند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی
از مرز رد شدیم ولی با مصیبتی
با پرچم سیاه به همراه هیأتی
مگر اندوه شب‌های علی را چاه می‌فهمد؟
کجا درد دل آیینه‌ها را آه می‌فهمد؟
«ایمان به خدا» لذت ناچیزی نیست
با نور خدا، غروب و پاییزی نیست
شهر من قم نیست، اما در حریمش زنده‌ام
در هوای حق‌حق هر یاکریمش زنده‌ام
دوباره سرخه تموم دفترم
داره خون از چشای قلم میاد
شکوه تاج ایمان بر سر ماست
شجاعت قطره‌ای از باور ماست
او خسته‌ترین پرنده‌ها را
در گرمی ظهر سایه می‌داد
در عرصۀ زندگانیِ رنگ به رنگ
کآمیختۀ هم شده آیینه و سنگ
هر زمانی که شهیدی به وطن می‌آید
گل پرپر شده در خاطر من می‌آید
زبان با نام زهرا خو گرفته‌ست
گل یاس آبرو از او گرفته‌ست
در مکتب عشق، آبرو‌داری کن
هر مؤمن رنج‌دیده را یاری کن
شهر آینه‌دار می‌شود با یک گل
پروانه‌تبار می‌شود با یک گل
عهدی‌ست که بسته‌ایم، برمی‌خیزیم
با آن‌که شکسته‌ایم، برمی‌خیزیم
از زخم شناسنامه دارند هنوز
در مسجد خون اقامه دارند هنوز
کیست این حنجرۀ زخمیِ تنها مانده؟
آن که با چاه در این برهه هم آوا مانده
آمیخته چون روح در آب و گل ماست
همواره مقیم دل ناقابل ماست
با شرک، خدای را عبادت نکنند
دل، تیره چو گردید، زیارت نکنند
هر چند نماز و روزه را پیشه کنید
در عمق سجود و سادگی ریشه کنید
هر حادثه با فروتنی شیرین است
خاک از نفس باغچه، عطر‌آگین است
دست مرا گرفت شبیه برادری
گفتم سلام، گفت سلام معطری
